Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Su, asırlardır ağlar;
Orman uzaklaşır günden güne
Dağ, arkadır sahipsizlere…
Mezopotamya’da Babil’de
Meleklerin kanatlarında
Yeşerirken umutlar,
Sen- ben değil, zamandır yaşlanan…
Kaç rüzgâr eskitir kelaynaklar,
Direnirler
Üstelik kanatları kırılsa da…
Kızıla boyalı dudaklardan
Dökülen nefret söylemleri,
Kan kokusu sinmiş giysiler al…
Putlar paramparça edilmiş,
Balta taş heykelin elinde duruyor.
Zalim, nereye giderse gitsin
Kaçmıyorum, kovalıyorum aksine…
Evliyalardan medet ummak yetmiyor,
Eyüp sabrı gerek!
Bir yıldız parlıyor düşlerde
Korku salıyor bebekler namerde…
Nemrut,
Güzel olan ne varsa
İyiden yana
Yakıyor her şeyi!
Üflüyorum, sönüyor.
Harran’da
Nereye gitsem balıklı göl oluyor.
Harika Ufuk
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
