SİYAH KARANFİL

Kış başıydı sanırım,

Bir çift üzüm göz düştü satırlarıma…

Simsiyah bir gül gibi,

Saklı bahçemde açan bir özlemdi,

Griler vardı hâyâ ’lı yapraklarında

Siyahlarla yazgıyı paylaşan,

Hayata gülen bir karanfildi tanıdığım

Siyah, hırçın bir karanfil…

Yeni başlayan bir günde tanıdım onu

Güzellikler çoktu anılarında,

Bakışlarını kaçırmıyordu konuşurken,

Düşüncelerinde dans eden yolculuklar,

Ellerinde sevgi, nöbetteydi…

Gün oldu dertleştik uzaklardan, yakınmış gibi,

Gün oldu, sevgiden söz ettik şiirlerde,

Gülüşlerimizde renklendirdik puslu geceleri,

Güzel günlere olan hasreti anlattık kadere,

Belki, bir mum yakar diye yalnız gecelere…

Yol uzun, yol soğuk ve zor, karanfilim,

Tek başına ve umarsız değilsin,

Bir adım kadar yakın, uzattığım elim…

Yaşanmamış mutluluklara inat,

Dök gitsin cebindeki yaşanmış umutsuzlukları,

Karanlık köşelerde kalan geçmişini unut,

Yüreğinde açacak o ufkundaki rengârenk çiçekler,

Bir bebeğin gözyaşlarında başlayarak gelecek…

Çığlık çığlığa ve yeşerecek bir filizde

Çiçeklenmenin coşkusu, yeniden…

Her şey daha güzel olacak inan,

Sevgiyi yapraklarında hissedeceksin,

Siyahlar grilerle dans edecek özgürce

Ve sen siyah karanfilim… Seveceksin, hem de çok

Seveceksin gönlünce…

E.N.Öztürk