Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Ayaz yemiş yüreğimle
Bu seni son görüşüm,
Son sevişim olacak
Kendime dost edindim
Soğuk yalnızlıkları…
Son bakışın gözümde
Ebedi canlanacak
Kalmayacak içimde
Nefsime uyduklarım
Ne bana söylenenler,
Ne senden duyduklarım
Hayalimdeki bahar.
Hep hayalde kalacak,
Hayal benim, aşk benim
Sen, Sen diye ölürken
Sen,
Belki de ellerin.
Atilla Tuncer
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
