0

Kızıl saçlı kadın masaya bıraktı hazanları

Gün gülümserken sevda sözleri ağırdı

Çiçek renkli gülüşlerden ödünç aldı yalnızlığı

Gitarıyla serin saatlerden melodiler çaldı

 

Gezindi sonra çıplak derinliklerde

Düne ait olan anlarda

Kızıl saçlı kadın

Çarpı bacaklı adamları sevdi

Neyi yitirse dönüyordu yine kendine

Alışıktı ezelden pas renkli yalnızlığa melodiler söylemeye

Dokunuyordu uçarı maviliğe

Çilli serçelerden selam duruyordu erguvan baharlara

Gitarında sezen nameleriyle

 

Yağmur çiselerinden geçti

Kızıl tepelerden

Sağır ezgilerden

Sanrılardan

Nihilist zamanlardan geçti

Şimdi o gülümseyen bir kadın

Hoyrat bir hüzne

Bengi taşlarda kayıp utkulu yankısı

Ömriye Karataş

Leave a Comment

İlgili İçerikler