Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Güneş alnımda
Rıhtım kıyısında bir kayıkta açtım gözlerimi
Ya akşamdan kalmışım,
Ya da sürüklenmekten yormuş hayat.
Rıhtıma umudu bağlamışım
Hayallerim kaldığından mı?
Nefes aldığımdan mı?
Özlediklerimi süzmüşüm tülbentle
Unuttuklarımı hatırlamışım
Ağır kalır koca yürekte sevdan
Senden içimde kalan ne varsa senin
Bana kalan;
Deniz yosunu kokmuş yüzüm, ellerim
Ve dudaklarımda ıslak bir sigara, efkarlı bir duman
Atilla Tuncer
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
