Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Yüksek binalar örmekte yalnızlığı
Şahadet tekmilleri yükselir tozlu yollardan
Acıkınca bir şehrin ıssız meydanı
Gölgelerini alıp uzaklaşan kuşlar tanıdım
Kalabalık bir görünüme sahip bu küçük güllerin
Ordu inancındaki muzafferi
Serildi Keykubat tepesine
Aksaray benizli bu insaniyet rehberinin
Dişleri çocukluğundan kalma sevimli bir bilmece.
Ali İhsan Tarman
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
