Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Güvenilir belki korkusundan yüksek yapılara
Midelerin ısrarına yol açar mahkûm yalvarışlar
Seslenmeseydim keşke
Vicdanıma dağın küskünlüğü açıktı çabucak
Çoğalırdı yollar umutsuzluğu tutuşturup
Baktı beş kez aradı sesiyle
Gizlendim elimde değildi
İlk miydi sevdiğini göremeyen tanrılar?
Zamanı tutup büktü gözleriyle
Seslendiğime pişman oldu yüreğim
Sanki son kez büyümüştüm gözlerinde
Bulutlar sarıldı leyleklere
Dünyayı beslerdi çocuklar.
Ali İhsan TARMAN
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
