Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Rüzgar mı değdi tenine
Usulca bir masalı tamamlayıp
Gökkuşağı mı çizdi yüzüne
Merakın sevincin hepsi hayranlık
Nedir sende bitmeyen bu şirin çocukluk
İnsan azalır ya kendine
Hani kalbi kırık dalgın gamlı bir tohum
İşte saçların tel tel suskunluğumun üstünde
Kokun peşinden gelen mavi bulut
Anlatsam seni herkese
Doymayacak haklı bu çocuk..
Nedir ölümü teselli edişin
Bir tatlı kaşığı mıydı?
Sesin gülüşün kokun
Değerdi cahilce bir mektebe
Bahçesinde kargayla hayal kuran çocuklar
Ali İhsan Tarman
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
