Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Saklanmadım bu kez
Aşktan , sobelendim
Sonra körebe oldum birden
Tanıdım seni
Herkesin içinden
Köşe kapmaca oynadım mutlulukla
Hep bir adım uzağımda kaldı
Mutluluk .
Yerden yükseldi ayaklarım
Hatta yürüdüm bulutların üstünde
Ayrılık geldi bir gün
Aniden , gerçekti
Şaka değildi.
Mendili kaptım
Çok ağladım kuytu köşelerde
Yüreğim yandı kor ateşlerde
Uçurtmanın kuyruğuna bağladım umutları
Rüzgar gülü dağıttı toz pembe bulutları
Büyüdüm artık çocuk değilim
Yalnızlık geziyor şimdi
Dün sekerek koştuğum sokaklarda…..
Sena Sabcıoğlu
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
