Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
hüznüme ağlıyor erguvanlar
boğazın her iki yakasında…
acıları taşıyor kalbimin
ölüme yatıyor hücrelerim!
amortismanı bile yok ömrümün
elimden tutmuyor hayat!
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
HAVUÇ KAFALAR Şu an ikisi de yataklarında aynı pozisyonda uyuyorlar. Hoş bir kadın ve onun minyatürü. Kapalı bir ağız ve sıkılı dişler. Çene hizasına...