Su, asırlardır ağlar; Orman uzaklaşır günden güne Dağ, arkadır sahipsizlere… Mezopotamya’da Babil’de Meleklerin kanatlarında Yeşerirken umutlar, Sen- ben değil, zamandır yaşlanan… Kaç rüzgâr eskitir kelaynaklar, Direnirler Üstelik kanatları kırılsa da… Kızıla boyalı dudaklardan Dökülen nefret söylemleri, Kan kokusu sinmiş giysiler al… Putlar paramparça edilmiş, Balta taş heykelin elinde duruyor. Zalim, nereye giderse gitsin ..
Read More…