KUMLARIN DANSI

Kahire’nin sokakları, binlerce insanın daracık geçitlerde dolaşmasıyla canlanıyordu. Tarihin izlerini taşıyan gösterişli yapıların önünde uzanan uzun kuyruklar, şehri adeta bir tabloya dönüştürerek ona sanatsal bir dokunuşta bulunuyordu. Fotoğrafçı, bu tarihi şehirde yalnız yaşayan bir spiritüalist olarak, geçmişle ilgili varoluşsal sancılarla mücadele ediyordu. Düşüncelerinin etrafında dönüp dururken, kendi varoluşuna meydan okuyan bir labirentin içinde geziniyordu. Bu duygusal karmaşa, onun fotoğraf makinesiyle yakalamaya çalıştığı anlara da ayrı bir değer katıyordu.

Kahire’nin göz kamaştıran mekânlarından birinde, ihtişamlı binaların gölgesinde yer alan bir fotoğraf stüdyosuna adımını attı. İçeriye girdiğinde, göz alıcı fotomodellerle dolu bir dünya ile karşılaştı. Geniş ve ferah bir mekânda, ışığın dans ettiği anlar yakalamak için titizlikle çalışıyordu. Stüdyoda, estetik bir düzen içindeki detaylara en üst düzeyde özen gösteriliyordu. Deklanşör sesleri stüdyoyu dolduran gürültüyü bastırıyordu, sanki bir orkestra eşliğinde bir sergiye tanıklık ediyordu. “Bu ne muhteşem bir yer!” diye içinden geçirdi fotoğrafçı, derin bir hayranlıkla. “Burada çalışmak bir ayrıcalık, adeta sanatın ta kendisiyle buluşmak gibi.”

Güneş tam tepedeyken stüdyodan ayrıldı, uzun bir yürüyüşe çıktı. Kahire’nin el işi ürünlerden geleneksel ve yöresel ürünlere kadar geniş bir alışveriş yelpazesine sahip olan Han El-Halili çarşısını gezerken derin düşüncelere daldı. Tanrıların kenti olarak bilinen bu kentte, yalnız yaşamanın acısı zamanla hafiflese de hâlâ derinliklerde bir yer kaplıyordu. İnsanın, bu anlaşılamaz dünyada, kendi varoluşunu yalnızlıkla süslemesi ne tuhaf bir deneyimdi.

Birden önüne çıkan bir kadın, fotoğrafçının, düşüncelerinden kopmasına neden oldu. Siyah bir elbise giymiş, görünüşüyle çevresindekilerden ayrışan bu kadın, fotoğrafçının kulağına fısıldadı.
“Lütfen, beni takip et!”
Şaşkınlıkla kadını izlemeye başlayan fotoğrafçı, bilinmeyen yerlere yönlendiriliyordu. Kadın, onu daha önce adım atmadığı mekânlara sürüklüyordu, gizemin perdesini aralıyordu.
“Burası neresi?” diye sordu fotoğrafçı merakla.
Kadın, gizemli bir gülümsemeyle cevap verdi: “Sadece benimle kal.”
Fotoğrafçı, kim olduğunu anlamaya çalışarak sordu: “Daha tanışmadık bile kimsin, adın ne?”
Kadın, sessizce yanıt verdi: “Ben, sadece seninle vakit geçirmek isteyen biriyim.”
Fotoğrafçı, şaşkınlıkla kadına baktı ve ardından onunla kalmaya karar verdi. Kadın, fotoğrafçının elini sıkıca tuttu ve birlikte kentin sokaklarında yürümeye başladılar. Bilinmeze doğru adım atarken, fotoğrafçı kalbinin derinliklerinde bir heyecanın yeşermesine izin verdi.

Birkaç sokak dolandıktan sonra, gizemli kadın ile birlikte bir kahvehaneye geldiler ve bir masaya yerleştiler. Kahvehanenin içi kahve ocaklarının dumanıyla ve kahvenin muhteşem kokusuyla doluydu. Eski ahşap mobilyaların üzerindeki çatlaklar, zamanın hikâyesini anlatıyordu, yılların izlerini taşıyordu.

Ortamın loşluğu, sıcak bir nostalji yaratıyordu. Şöminedeki odunlardan çıkan dumanın kıvrımları, hikâyelerin uçuştuğu bir sahneye dönüşüyordu. Kahve lekeleri, masaların üzerindeki ahşap yüzeyleri renklendiriyor, anıların izlerini taşıyordu. Eski bir gramofon köşede hafifçe çalıyor, tınıları fi tarihine ait gibi hissettiriyordu.

Kahvehanenin duvarlarındaki eskimiş fotoğraflar, geçmişi yaşatıyordu. Kahramanlık destanları, gizemli hikâyeler ve unutulmuş aşklar; fotoğrafların içinde canlanıyordu. Her bir çatlak, bu mekânın birçok yolcuya ev sahipliği yaptığının bir kanıtıydı. Geçmişle geleceğin buluşma noktasıydı burası, zamana meydan okuyan bir ada.

Kahvehanenin içindeki sakinlik, dışarıda şehrin karmaşasından bir nefes alma fırsatı sunuyordu. Kadehlerin tıkırtısı, sohbet eden insanların gülüşleriyle birleşiyor, bir müzik enstrümanının ritmiyle eşlik ediyordu. Burası, bir arayışın, bir buluşmanın ve yitirilmiş zamanın izlerini takip etmenin mekânıydı.

Fotoğrafçı, kadının gözlerinin derinliklerine bakarak derin bir iç çekti. Gözlerinde yanan bir ateş ve gizemli bir çekicilik vardı. Kadının anlatmadığı bir hikâye saklıydı ve fotoğrafçı bunu yakalamak için sabırsızlanıyordu.

Kahvehanenin mistik atmosferi, onun içindeki yaratıcılığı canlandırıyor, yeni hikâyelerin tohumlarını serpiştiriyordu. Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı, bu anı sonsuzluğa işleyecek bir kare yakalamak için içindeki duyguları besledi.
“Bana hayatın anlamını söyle,” dedi kadın, fotoğrafçıya dönerek.
Fotoğrafçı, düşünceli bir şekilde başını salladı. “Hayatın anlamı yok,” dedi.
“O zaman, neden buradasın?” diye sordu kadın.
“Bilmiyorum,” diye cevap verdi fotoğrafçı, “Belki de fotoğrafçılığa olan tutkum nedeniyle…”
Kadının sorgulayıcı tavrı, fotoğrafçının iç dünyasında bir karmaşa yaratmıştı. Gözleri uzaklara dalarken, düşüncelerini toparlamaya çalıştı. Sonra derin bir nefes alarak kadına döndü.
“Hayatın anlamını keşfetmek, yaşadığımız en büyük arayışlardan biridir,” dedi fotoğrafçı. Üstünde dumanı tüten kahvesinden bir yudum alıp, “Hayatın anlamı, ona anlam katan deneyimlerin, insanlarla bağlantıların ve tutkuların içinde saklıdır,” diye ekledi.
Kadın gülümsedi. “Haklısın,” dedi. “Hayatın anlamını bizler yaratıyoruz. Tutkularımız, arayışlarımız ve bağlanışlarımızla anlamı buluyoruz.”
Fotoğrafçı, kadının sözlerine derinlemesine daldı. Gerçekten de hayatın anlamının, bireysel deneyimlerin ve insan ilişkilerinin içinde şekillendiğini düşündü. Fotoğrafçılığın, ona anlam katan bir tutku olduğunu biliyordu. O anlarda, kadrajın içinde saklı olan hikâyeleri yakalamak, anın özünü ve güzelliğini paylaşmak ona tatminkârlık ve mutluluk hissi sağlıyordu.
“Burası, hayatın anlamını ararken kaybolduğumuz bir yer,” dedi fotoğrafçı. “Fotoğrafçılık, benim için bir yolculuk, bir keşif ve ifade biçimi. Bu tutkum, hayatın anlamını bulma sürecindeki adımlarımdan biri.”
Kadın, anlayışla başını salladı. “Hayatın anlamını ararken, birlikte keşfetmeye devam edelim,” dedi. “Belki de yolda karşımıza çıkacak anlar, bize cevapları sunar.”

Kısa süren sessizliğin ardından kadın, fotoğrafçının elini tuttu ve ona bir anı defteri uzattı. Defterin sayfaları, yaşanmışlıkların izleriyle sararmıştı. Fotoğrafçı, defteri alıp dikkatlice sayfalarını çevirdi. İçinde fotoğraflar da vardı. Her fotoğraf, bir anın ötesinde, bir öykünün parçasıydı. Kadının hikâyesinin izleri, sayfalardaki fotoğraflar aracılığıyla canlanıyordu.
“Bu fotoğraflar, senin geçmişinin bir yansıması gibi,” dedi fotoğrafçı. “Her bir kare, duyguların ve anıların derinliklerine ulaşıyor. İçlerinde kaybolan seni hatırlatıyorlar, özgün hikâyelerin izlerini taşıyorlar.”
Kadın, içtenlikle gülümsedi. “Evet, doğru söylüyorsun,” diye yanıtladı. “Bu fotoğraflar, bir zamanlar yaşadığım anılarımın izlerini taşıyor. Her biri beni geçmişe götürüyor, unutulan duyguları yeniden canlandırıyor.”
Fotoğrafçı, defterin sayfalarını titizlikle incelerken, kadının hayatındaki sevinçlerle acıların birbirini nasıl tamamladığını fark etti. Fotoğrafların derinliklerinde, yaşamın karmaşıklığı ve insan deneyiminin zenginliği yatıyordu.
“Bu fotoğraflar, gerçeklikle sanatın kesiştiği noktada birleşiyor,” dedi fotoğrafçı. “Bir anı yakalarken, duyguları ve hikâyeyi donduruyorlar. Ve her bir kare, beni o anın içine çekiyor, o anı yaşamış gibi hissettiriyor.”
Kadın, sessizlik içinde fotoğrafçıya baktı. “Hayatın içindeki anlara tanıklık etmek ve onları ölümsüzleştirmek, senin tutkun olduğun işin bir parçası,” dedi. “Fotoğrafçılığınla, derin duyguları ve insanın iç dünyasını keşfediyorsun. Bu defterdeki fotoğraflar, bir zamanlar benim olan hikâyelerin yanı sıra, senin de hikâyeni anlatıyor.”

Fotoğrafçı, kadının sözlerini içine sindirerek, anı defterini hafifçe kapatıp gözlerini kaldırdı, hikâyelerin derinliklerine inmek için fotoğraf makinesini çantasından çıkardı. Kadının gözlerindeki gizemi yakalamak istedi. Makinenin kadrajı ile geçmişin perdesini aralıyor ve kadının iç dünyasına bir pencere açıyordu.

Ortam artık sessizleşirken, fotoğrafçı ve kadın masadan kalktılar. Kahvehaneden ayrıldıklarında, fotoğrafçı kendini sokakların kalabalığına ve hareketine bıraktı. Labirenti andıran şehrin sokaklarında kayboldular. Fotoğrafçı bir yandan objektifinden muhteşem anlar yakalarken, diğer yandan kadının sessizliğinin içinde kayboluyordu. Kadının etrafını saran gizemli ışık, ona doğaüstü bir atmosfer katıyor, sihirli bir dokunuşla fotoğrafçıyı etkisi altına alıyordu. Işığın dans ettiği her an, fotoğrafçı büyüleniyor ve derin bir ilhamla dolup taşıyordu. O anların esrarlı dokunuşu, onun içinde uyanan yaratıcılığı ateşleyerek fotoğraflarına yansıtmasını sağlıyordu.

Sonunda, fotoğrafçı son pozunu çekti. Kadının gözlerindeki mistik ışıltı, fotoğrafta yakalandı. Artık bu an, her ikisinin de belleğinde sonsuza dek yaşayacaktı.
Kadın, fotoğrafçıya gülümseyerek, “Günün en güzel fotoğrafını çekmek istemez misin? Sana farklı bir şey gösterebilirim,” dedi ve onu Kahire’nin dışına çıkardı.

Rüzgârın esintisi, çölün sessizliğini bozarak fotoğrafçıyı ve kadını sarıyordu. Kum taneleri, sonsuz bir görsel şölen sunarak dans ediyordu. Fotoğrafçı, kadının rehberliğinde adımlarını çölün derinliklerine doğru attı. Issızlığın ortasında ilerlerken, her adımda çölün büyüleyici atmosferi fotoğrafçının içine yeni bir anlam katıyordu.

Nihayet, bir kum tepeciğine ulaştılar. Birlikte tepeye çıkıp nefes kesici manzarayı izlemeye başladılar. Güneş batmadan önce, gökyüzünü altın rengine boyamaya başlamıştı. Kadın, gülümsedi ve fısıldadı: “İşte, ruhunun derinliklerine işleyecek bir an.”

Fotoğrafçı, titizlikle fotoğraf makinesini ayarladı. Batışından önce kızıllaşan güneşi, çölün sonsuzluğuyla birleştiren bir kare yakalamak için deklanşöre bastı. Her kum tanesinde saklı olan abidevi hikâyeleri görebileceği bir anı yakaladı. Fotoğraf, yaşadıklarını renkleri ve dokularıyla birlikte ölümsüzleştiriyordu. Kumların dansı, sadece bir fotoğrafın ötesinde bir deneyimdi. İki ruh, doğanın mistik harmonisini hissederek birbirlerine dokunmuşlardı.

Tepenin üzerinde uzun süre sessizce durdular, dans eden kum taneleri gibi bütünleşmişlerdi. Geçmişin yankıları ve geleceğin umutları, etraflarında dönüyor ve her bir nefeste hayat buluyordu.

Hasan Kılıç