EMTİA

hiç leke tutmuyor,

ışığı

ışığı dinliyorum,

sessizliği renksiz,

içine giriyorum,

boşluğa kaçıyor zaman,

ışığı içiyorum

ve daha çok acıkıyorum

onu tanımaya çalışıyorum,

sözcüklere başvuruyorum,

karanlıktır ruh ikizlerin, ışığı

ışığı ısırıyorum,

dudak payı bir sevgili sonsuzluğa dönüşüyor,

o büyüyor,

kırılmaya dair ve üzülüyor,

ancak sularda ben ona şiir yazıyorum

belki rahatsızdır, biliyorum

ışığı kokuyorum,

karşı evin içinde bekliyor

bir kedi, hırıltısında uyuşuk

kendini prenses sanıyor

ah o küçük hanım efendi

bir tür yaşam kavgası

bilinçaltıyla satılıktır, çoğu

eşyalar, emtia ve alın teri

unutuyorum, bütün her şeyi

Yunus Karakoyun