Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
hüznüme ağlıyor erguvanlar
boğazın her iki yakasında…
acıları taşıyor kalbimin
ölüme yatıyor hücrelerim!
amortismanı bile yok ömrümün
elimden tutmuyor hayat!