Yoğun bakım odalarda hayata tutunmaya çalışırken sen; seni kaybetmek korkusu dışarıda, yoğun bir sis gibi kaplardı etrafımızı bir bilsen. Sabahları hastane önünden çöpçüler gelir geçerdi, sıcacık gülüşürlerdi. Biz ise içimizi yakan gözyaşlarıyla ağlardık, acıyan yanlarımızı toplardık. Şimdi sen, yavaş kalp atışların kadar sessizsin. Bir hayal kadar ulaşılmaz ve güzel. Umutlar, ne kadar acımasızmış ..
Read More…