Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
GÜN IŞIĞI
Hep aynı hikâyede anlatılan bir hiç değilim
Umurumda değil akrebin görünmeyen öfkesi
Orada, ona cehennemine gitme zamanı dedim
Tetiği çekmeden önce
Uzun sürmüş yanardağ patlaması sustu
Gözyaşı dökülmedi hiç
Ben, orada, martılara seslendim
Düş evreninde değilsiniz dedim
Kapısı ve penceresi olmayan odalarda yaşayan
Son zalimi öldürdüm yer kabuğu üzerindeki
Mahpusluğunuz bitti, özgürce uçabilirsiniz
Kimse geriye dönüp bakmadı hiç
Hasan Çelikkol