Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Gözüm gibi
Koruyordum, kolluyordum seni
Son sarı yaprak,
Olmadı ama…
Var gücünle
Kuru bir dala tutunmuştun.
Direndin çırpınarak
Eylüle, ekime, kasıma…
Diğer yapraklar
Birer ikişer düştü,
Şefkatle kucakladı onları toprak
Aldı koynuna…
Direnişin simgesi,
Ses bayrağımdın,
Yolumu aydınlatan ışığım,
Umudumdun oysa…
Ne olursa olsun dalında kalmalıydın,
Son rüzgâra karşı koyabilseydin
Ah son sarı yaprak,
Düşmeyecektin ayaklarıma!
Harika Ufuk