Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Deniz kıyılarından
Yüksek kaldırımlara
Rüzgarın savurduğu
Garip bir köy çocuğu
Otlaklar arasında
Kaybolurken boyunca
Sevmek kaderindeymiş
Saksıda tomurcuğu
Kararır koca yürek
Kalmaz dile saygınlık
Güneş doğuşu kara
Gün batımı aydınlık
Memleket hasretinde
Sevdalar yarım kalmış
Yüreğinde tek bir aşk
İçinde hiç ölmeyen
Köylü çocuğu kalmış…
Atilla Tuncer