0

 

Bu kaynayan yalnızlık bizim mi?
Cellâdına gülümseyen toprak
Bu bacaklarından dünya’ya asılan güzeller
Benim fukaralaşan kimliğimi aydınlatıyor
Açılan okulların telaşıyla hayata tutunmakta cici
İçimizi zehirleyen sessizlik her an şüpheci
Bir de Eylül’ün son sahneleri gözlerimde
Ağlamam ibadet olarak rabbime ulaşıyor
Ezberimde bu sancı
Çocuklar son oyunlarını yaşıyorlar
Bu burukluk her an taptaze gözlerimde
Annelerin titiz seslenmeleri
Yüzüme tebessüm getiriyor
Dünya’yı gördük beğendik tamam
İnsan doymuyor en azından
Öğrenmek istemediği bir şey de
Ahiret hayatından korkuyor.

Ali İhsan Tarman

 

Leave a Comment

İlgili İçerikler