KARA VAGON İkindi güneşinin bulutların arkasına saklanıp, gökyüzünün kızıllığı solmaya yüz tuttuğu saatlerde fabrikanın düdüğü çalmaya başlardı. Kuşlar kanatlarını çırparak havalanır, fabrikadan çıkan insanlar...
Babası Bayram emmi, Hacı Amat’ın ince belinetarihin en ağır yükünü vurdu: Hacı Amat evlenecek ve babası Bayram emmiye bir erkek çocuk verecekti.
Hacı Amat askerlik çağına ermişti ama onu askere almadılar. Çünkü Hacı Amat askerlik çağında olmasına rağmen bedeni henüz on yaşındaki bir çocuk bedeninden farksızdı.
Oturdukları mahallede onun dengi tek bir kız yoktu. Ancak onun gönlünde hayallerini süsleyen, gözlerini kapayıp da düşlediği bir ceylanı vardı. Vardı var olmasına ama o ceylan uzak mı uzak bir ormanda yaşıyordu. Hâlbuki onun ceylanı kapı komşuları Iramazan emminin biricik kızı Esma’ydı. Esma evlilik çağına gelmişti. Mahallenin en güzel, en alımlı kızıydı. Sanki güneş her gün iki merkezden doğuyordu: Bir doğudan, bir de Iramazan emminin evinden… İşte Hacı Amat’ın gönül verdiği Kafdağı’ndaki güzel…
Esma’yı isteyen çoktu ama Iramazan emminin dağlar kadar nazı vardı. Iramazan emmi ayak direttikçe Hacı Amat içten içe seviniyor, “Esma babasının nazı yüzünden evde kalacak.” diye kendini avutuyordu.
Hacı Amat’ın babası bir gün Hacı Amat’ı karşısına alıp da onun çocuk sırtına palansız, ağır bir yük vurmak istedi. Çünkü Hacı Amat, babasının gözünde bir kaplandan farksızdı. Hacı Amat sustu. Babası “Sükût ikrardandır.” deyip oğluna kız bakmaya başladı. Her vurduğu kapı yüzüne kapanınca ayakları yere basar gibi oldu. Hacı Amat’ın babası varlıklı bir insandı. Komşusu Iramazan ise gözü doymak bilmez bir insandı.
Bir gün babası Hacı Amat’a “Evlenmek istediğin var mı?” diye sordu. Hacı Amat’ın ağzı kapandı bakışları ise yan tarafa, komşularına, döndü. Babası her şeyi anlamıştı.
Hacı Amat’ın babası Bayram emmi komşusunu iyi tanıyordu. Bundan dolayı hazırlıklarını tam edip yola koyuldu. Döndüğünde oğluna müjdeyi verdi: Iramazan kızı Esma’yı Hacı Amat’a vermişti. Birkaç ay sonra Bayram ile Iramazan dünür, Esma ile Hacı Amat da karı-koca oldu.
Mevsim mevsime vardı. İnsanlar doğdu, insanlar öldü. Hacı Amat’ın babasının istediği erkek çocuk bir türlü gelmez oldu. Esma, Hacı Amat’a varalı doğudan doğan güneş rakipsiz kaldı. Iramazan emminin evindeki fidan, komşusu Bayram’ın toprağında bir türlü tutmadı.
Zeki Açiş
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
ALACA Annenin son bebeği doğduğunda kışın en sert vaktiydi. Dışarıda kar durmadan yağıyordu. Rüzgar, bahçedeki karı savurarak evin buz tutmuş camlarına çırpıyordu. Bebeğin sesine...
JUSTİN’İN ROMANI Justin, sıradan bir günün sonunda yorgun bir şekilde eve döndü. Evinin rahat koltuğuna oturdu ve eline yeni bir roman aldı. Kitabın kapağını...