NERİMAN HASANZADE (1931-)

Azerbaycan Halk Şairi, Azerbaycan Emektar Sanat Adamı. Sayısız şiirlerin, tiyatro oyunlarının, bu bağlamda Aklına Geleceğim (1966), Neden Söylemediniz (1970), Zümrüdü Anka (1073), Sen Affettin (1979), Kimin Sorusu Var (1984), Bütün Milletlere (1991)

Talihin Armağanı (1993), Gelişli Gidişli Dünya (1995), Poylu – Beşiğim Benim ve onlarca eser yazdı. Eserleri Rus, İngiliz, Fransız, Alman, Romanya, Türk, Leh, İspanyol ve eski Sovyetler Birliği cumhuriyetlerindeki tüm halkların dillerine çevrildi. 2002 yılında Uluslararası Bilimler Akademisinin (Azerbaycan Bölümü) geçici, 2004 yılında aslı üyeliğine seçildi. Kendisine bağımsız Azerbaycan Cumhuriyetinin Şeref Madalyası verildi.
Yılın Şairi (2010) ödülünü aldı.

MERDİVEN

Bu dünya merdivendir.
Çıkınca cana yakın İnince çok kötüdür.
Görüştük basamaklarda,
O çıkıyordu bu demde,
Ben iniyordum habersiz.
Onu arzularına
Çıkarırdı merdiven,
Beni hatıralara indirdi.
Bu zaman,
Birimiz – gün doğana,
Birimiz – gün batana…
Çıkamazdım bir daha,
Ne o güç, ne o takat.
O da inemezdi hiç.
Haklı – haksız, vermişti
Hükmünü zaten doğa.
Gerek ya inmeyeydi
Bu görüş hiç araya.
Ya o önce geleydi,
Ya ben sonra dünyaya.

NE TUHAF!

Öyle durursun, öyle bakarsın,
Sanki karşındaki kuru bir taşım.
İpek saçını bir zaman okşayan.
Sanki hiç hiç ben olmamışım.
Seni dostlarımla, tanışlarımla,
Ben tanıştırırdım o zaman bir bir
Şimdi başkaları o ihtiramla,
Diyorlar tanış ol…
Ne tuhaf?
Rüyada görürdün bir zaman her dem,
Yolumu beklerdin yollardan uzak.
Ben senin rüyandan çıkagelmişim,
Bu da bir rüyadır, gel tanışalım.
Koluna girerdim… bu hatırındadır,
Giderdik… yolumuz, arzumuz ortak.
Kolum kollarının hep yanındadır,
Dokunsa biz şimdi özür dileriz.
Nerde olduysam sabah, ya akşam,
Aradın sen beni, gördün sen beni.
Şimdi gözlerinin tam önündeyim,
Nerede durayım ki,
Göresin beni?

BEN DE YAĞMALIYIM

Zordur benimle beraber yaşamak,
Bazen gözlerimde değişir âlem.
Benimle bir ömür arkadaş olmak.
Bir azcık daha zor,
Ben anlıyorum.
Ne duman çekilir, başımdan ne çen* ,
Tufanlı baranlı dağım ben, neyim?!
Ne bileyim,
Dünyada ben de kendimden
Belki de ilk şikâyetçiyim.
Bende bir “ben” de var…
Benden habersiz,
Ne duyar ne sayar beni.
Yer var ki o beni hep rezil eyler,
Yer de var hep üne yetir beni.
Bir gamı bir yürek valla zor taşır,
Yüz yürek gamı var bu bir sinemde.
Ben yerden göklere baksam da eğer,
Gök yüreğimdedir… Yer yüreğimde.
Bir insan olsaydım neydi derdim,
Yaşardım her mevsim bir libas giyip,
Evimde çay içip,
Yemek de yiyip
Bir insan gamını çekebilirdim.
Göğsümde halkların bedbaht taliyi* ,
Bazen de aldanmış kadın gileyi*
Bazen de toprağın batan çeşmesi,
Bazen de yüzsüzün yüze düşmesi,
Gönlümün yayını çekip kırdılar,
Senden dikkatimi çekindirdiler.
Öyle ki tutuldum, bekle bir kadar,
Biraz şefkatli ol, sen ana gibi
Yağmur yağan gibi açılır gökler,
Ben de yağmalıyım…
Yağana kadar.

(cen)-Sis
(taliyi)-Talihi
(gileyi)-Sitemi