0

DENİZ YANIMDI

 

Deniz yanımdı

İkinciliksiz zamanlarda

Beyaz, kahırlı bir dumandı diğerinin dudaklarında

Bende sebat, bende sabırdı

 

Deniz yanımdı

Çekti dudaklarımdan yaşamımı

Akıp giderken ruhum uyanışlarımdan

Maviliğinin altında cesetler vuruyordu kıyıya

 

Kâbus artığı tüm bunlar

Tüm diğerleri gibi

Kimsesiz bir uçurtma gibi süzülüyorsun boşlukta

İpleri çoktan kopmuş

Düşüyorsun

Peşinden koşup ağaç dallarından indirmiyor kimse

Üstü başı kirli

Yırtık elbiseleriyle oyundan dönen

Ürkekçe, evin kapısından gizlice giren bir çocuk gibi

Suçlu gözlerle bakıyorsun aynada kendine

Kendi azarından ve nazarından korkak

 

Deniz yanımdı

Suluboya canlı bir resim gibiydi her şey

Biraz bulanık

Biraz gerçek

 

Turgut Yongacı

 

 

 

 

Leave a Comment

İlgili İçerikler