evin insana ihtiyacı yok dâhil olmalıyım bir şiire adalet yurdun tembelidir çıkmaz sokağın rezil sonu gibi kendine ağlamış durur yani bitmiş sihri az kaldı seveceğim İstanbul’un sularını da ikindi bir ip ucudur martının değdiği yerde güneş düşmüş uyuyan balığın sırtına birini sevmesem de saatle mutluyum baka baka yüzümü yonttum kavgaya hazırlanır gibi acımadan her şeyi ..
Read More…