LEKE

evin insana ihtiyacı yok
dâhil olmalıyım bir şiire
adalet yurdun tembelidir
çıkmaz sokağın rezil sonu gibi
kendine ağlamış durur yani bitmiş sihri
az kaldı seveceğim İstanbul’un sularını da

ikindi bir ip ucudur martının değdiği yerde
güneş düşmüş uyuyan balığın sırtına
birini sevmesem de saatle mutluyum
baka baka yüzümü yonttum
kavgaya hazırlanır gibi acımadan
her şeyi zamanında…

Hitit surları görkemini yitirdi
gözlerim sayfalarda şarapnel
Tanrı asırlardır anlaşılmıyor
dünün lekelerini kazıyorum uzuvlarımdan
bahçe de biat edebilir belki
çiçekler isim olmalı sevdaya
ellerim gecikti yüzüme
sessizliğe bir şekil vermeliyim
ateşin insandan alacağı var.

Rıdvan Yıldız