Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Renklerin içinde unuttum gözlerini
Lekelenmiş kalbin aşktan bi haber
Bir ışık belirdi gözlerinde
Anladım bu bir hayal
Rüyalar gördüm iç içe
Kim Mecnun, kim Leyla giden neydi söyle
Umutsuzluk ummanda bir maviyse eğer
Solgun dudaklarında beliren ölüm mü böyle?
Rıhtımı dinliyorum sessiz
Birazdan pusu düşecek çimenlere
Hep gitmek, gitmek ister yüreğim
Yazdan kalma kır çiçeklerinin köklerine
Asumanda başıboş gezinen uçurtma
Yüreğimi alır mısın?
Camın buğusuna çizsem resmini
Erimeden kalır mısın?
Özlemlerin olmadığı yere götür beni
Kapadım sözcüklerimi
Deniz Saygın
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
