Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Gitmelerindendi içimdeki korkular
Ve
Gittin ya
Kabus oldu uykular
Gün ışığına inat açmıyorum perdeleri
Güneşe hasret, menekşeye eziyet
Umurumda değil baharın kokusu
Rüzgarla gelen çiçek
Ya da
Şekerleme uykusu
Damlarda bağıran martılara ilişiyorum
Sütçüye kızacaktım belki de
Belki de top oynayan çocuklara
Belki de o..
Belki de bu..
Belki de!
Belki de!
İlaç saatim geçmiş belki de
Yalnızlığımı unuttum yine
Seni hatırlayınca tüm bunlar
Huysuz ihtiyar oluyorum
Atilla Tuncer
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
