Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Solmuş bir gül mü desem
Yoksa karanfil mi dudaklarına?
Ne kendine yâr artık ne bana!..
Metruk bir istasyon gibi duran gözlerin
Bil ki hüznümün mabedi oldular,
Bazen de sığınağım!..
Bakışlarını gizlemeye çalışman nafile
Bilirim gizlediğin mahcubiyetini
El-göz değmemiş çiçek gibisin…
-Âh! Kahrolası dünya gailesi
Zehrettin bize hayatı!..
Hızır İrfan Önder
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
