Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Gelinlik giydirdiler sessizliğe
Kıvılcımların damla…
Sızıntıların ateş olduğu yerde.
Tam ortasından
Bir büyük acının
Kaybolmak geçti
Bir hayal göründü
Derin. Sarsıntıları hissedilir
Vardı ama yokluğu gerçekleşip duruyor,
ötesi ah ötesi!
Kımıltısız
Gün gün ağıt olup çıkıyordu
Işıksız. Gölgelerle sürdü avuntu
Küçük bir iç uzayın meyvesiydi neşe
Bin bir hüzün geldi savurdu
Saklanırdı… Korkardı. Sinmiş bir çocuk gibi
Durulsun isterdi tek
İleriki yaşantılarının öfkesi
Taştı taştı taa ufka dek
Görünmeden hiç kimseye
Fakat aniden
Döküldü bıçak sırtında tuttuğu kadeh
Ve uzayan geceyi söndürdü
Bütün aydınlığıyla sabah…
Halis Tamkoç
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
