EN ÇOK DELİLİĞİNİ SEVDİM

Zamanın gölgesinde, mevsimler

Yakın ve çekim gücüne inat

İsyan duvarlarında daha çok yeşeriyor umut

İstiridye içinden çıkıp

Merhaba diyorum sevdiklerime

Geçmiş bir nostalji, maviye çevriliyken

Oksijen zerresi uçuyor havada

Ay ışığında sevmek günah değil bu şehirde

Mevsimlerin yanına uzanıyorum

Nefesim oksijene dönüşüyor

Gökyüzünde asılı bulutlar

Çekil diyorum güneşin önünden bulutlara

Rüzgâr savruldukça yüzümde gülümseme

Okyanus gözlerine bakarken

Bahar rengi düşünceler akıyor belleğime

Gözlerin! Fotoğraflara bakıyorum

Yüzler yüzlerimiz, temiz, masum

Fonda saat kulesinin sesi

Başka dünyadan gelen çan

Zamanın büyüsünde genç bir bedene giriyor çocukluğum

Sarmal kollar sarıyor başladığım noktaya döndüğümde

Çok yakında sevdiklerim

Gelin birlik olup yağmurlarda ıslanalım diyorum

Sevdiklerime, sabahın yaprakları çizilsin

Çocuklar yüzlerini dönsün güneşe

Korkuyu yenelim, tenin çağrısına uyup

Zamanı atlatalım, ölümle yüz yüze gelsek de

Düş kuralım ayın sessizliğinde

“Gülde Kerem Yangını” misali

Kerem’in deldiği dağların doruklarında gülü ararken

Düş kuralım

Güzelliğinden çok deliliğini sevdim ben

Öptüm

Gamzeler açtı

Sevinmem bu yüzden

Hasan Çelikkol