EYLÜL “Tamam, geliyorum.” diye kapattı telefonu. Vestiyerden mont geçirdi sırtına. Ne saçına baktı ne başına. Üstünde alelade bir kazak, altında mavi bir kot pantolon…...
YALNIZ BIRAKMIYOR YALNIZLIK BENİ!
Seferden men edilmiş kaptan gibiyim
Duygularım ürperiyor…
Tenha kalabalıklar içindeyim
Şiirimden hüzün damlıyor…
Kimsesiz sözcüklerin varlığı
Üzüyor beni…
Şiirim yetim bir çocuk gibi
Gülerken ağlıyor…
Zalimin elinde oyuncak zaman
Yalnız bırakmıyor yalnızlık beni…
Çocukların sesi gelmiyor artık
Alın beni dünyadan iğreniyorum…
Hızır İrfan Önder
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
TUZ AĞACI kırık vazonun ışığı vuruyor, tenine mevsim kışa hazırlanıyor yaprakları dökük ağaçların geceleri uyumak için susuyorum hep bakışlarımı kesiyor kuş sesleri ve...
KÜÇÜK PRENS’İN BÜYÜK KAZALARI ANTOİNE DE SAİNT-EXUPÉRY Edebiyat dünyasında öyle eserler vardır ki eser yazıldığı ülkenin sınırlarını aşar, kıtalara ulaşır ve bütün dünyaya mal...