TIK! Kapıyı hızla kapamadı. Temkinli, yanlış anlamalara ihtimal vermeden çekti. Kapı örtüldü: Tık! Belli ki geri gelecekti. Gittiği yer kaçmak istediği bir yer değildi....
COSMOS BENİ BENLE BIRAK!
Uçsuz bucaksız boşluktu baktığım
Maviliğin sırları zorluyordu gözlerimi
Korkuya dönüşünce hayretim,
Yaslanmak istedim bilincime
Rüya mıydı gördüklerim,
Yoksa sırlarını mı fısıldıyor Cosmos
Oysa uyanık gibiydim
Uzaydan aşağılara bakıyor,
Yüzen bedenimle yüzleşiyordum
Bir an ürktüm görünce,
Denize dönmüş göz yaşlarımı
Acılarımı paylaştım gezegenlerle
Yankılandı çığlığım sonsuzlukta
Sonunda anladım olacakları
Eğilip baktım yeryüzüne
Bir umut dalgası sarıyor yavaşça
Çölleşmiş yürekler uyanırken
Toprak yeşerip güller açıyor
Ana duaları doluyor Anadolu’ya
Beni benle bırak artık Cosmos!
Çünkü Aydınlık Kuşağı geliyor.
Fazıl Alasya