COSMOS BENİ BENLE BIRAK!

Uçsuz bucaksız boşluktu baktığım

Maviliğin sırları zorluyordu gözlerimi

Korkuya dönüşünce hayretim,

Yaslanmak istedim bilincime

Rüya mıydı gördüklerim,

Yoksa sırlarını mı fısıldıyor Cosmos

Oysa uyanık gibiydim

Uzaydan aşağılara bakıyor,

Yüzen bedenimle yüzleşiyordum

Bir an ürktüm görünce,

Denize dönmüş göz yaşlarımı

Acılarımı paylaştım gezegenlerle

Yankılandı çığlığım sonsuzlukta

Sonunda anladım olacakları

Eğilip baktım yeryüzüne

Bir umut dalgası sarıyor yavaşça

Çölleşmiş yürekler uyanırken

Toprak yeşerip güller açıyor

Ana duaları doluyor Anadolu’ya

Beni benle bırak artık Cosmos!

Çünkü Aydınlık Kuşağı geliyor.

Fazıl Alasya