ANNE

Ne kadar yalnızım gittin gideli!
Akan yaşlarımı silen yok anne.
Hiç kimse derdime çare olmuyor,
Beni senden başka bilen yok anne.
Her gece camlarda gözlerdin beni.
İki gün görmesen, özlerdin beni.
Ana yüreğinde közlerdin beni,
Sensiz hanemizde gülen yok anne.
Romatizmalıydı tombul dizlerin.
Her bir köşemizde durur izlerin.
Yön verirdi bana veciz sözlerin,
Şimdilerde öğüt alan yok anne.
Neye el attıysam elimde kaldı.
Yoksun diye evde çiçekler soldu.
Neş`enin yerini hüzünler aldı,
Vallahi sözümde yalan yok anne.
Kim bilir çekecek daha neler var?
İnsanız, bin türlü bahaneler var.
Cennet-i Âlâ`da şahaneler var,
Rızanız olmadan bulan yok anne.
Boşa yağdırmadım başa kışları.
İçime akıttım kanlı yaşları.
Yan yana dizili kabir taşları,
Ne çare, ölenle ölen yok anne.
Sen benim gönlümde gerçek erendin.
Kurumuş bahçede yediverendin.
Varını yoğunu ele verendin,
Bu fani dünyada kalan yok anne.
Yazık! Kıymetini yeni anladım.
Acıyı tattıkça seni anladım.
Bağrına bastığın beni anladım,
Sevgiyi kaybedip bulan yok anne.
Esat Anık