Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Rüzgâr koparınca ellerimi
ince bir dal acıdı halime
dedim : ayrılık en zor kelime
kimse bilmedi yalnızlığımı
toprak çağırdı beni kendine
güneşi severdim ve koşmayı
bari çocuklar koşsun üstümde
ölünce park yapın mezarımı
Şener Beyter
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
