GÖZLERİME BAK

Gözlerime bak, yaralarım yüzünden mi? 

Yoksa içimdeki karanlık mı korkuttu seni? 

Bana ölüymüşüm gibi bakma, içimdeki çiçekler soldu sadece

Ve o çiçeklerin katili yalnızca sensin. 

Bilmeni isterim ki kalbiyle sevenler, aklıyla unutamaz.

Aklıyla sevenler bir kar tanesinin tene değişi gibi, çok kolay eritip yok eder sevgiyi ve geriye alabora olmuş bir geminin enkazını bırakırlar okyanusun en derin yerinde… 

Şimdi içinde bir benim adım olan bütün zamanları takvimlerden yok etmek istiyorum 

birçok hafızadan silinmek istiyorum ve şu içimde birikenleri anlatacağım gün benden korkacak herkes.

Mezar taşlarını okuyarak adını unutmaya çalışıyorum… 

Mezar taşıma adımı bile yazdırmak istemiyorum…

Bir fani bilecek herkes beni…

Çünkü mezar taşımız bile tek olacaktı ve ben bu hayale ihanet etmek istemiyorum. 

Varsın adsız olarak bilineyim… 

Aramızda uçurumlar vardı dediğin gibi. 

Ben bir başkasının elini tutmamışken, sen bir yabancının göğsünde uyuyacaksın ya.

Vursunlar beni şakağımdan…

Kör bir kurşuna yazsınlar adresimi.

Sen içine öfke kamufle edilmiş bir mutluluğu yaşa…

Günün birinde düşerse maskeler,

Sana dediğim en son sözü hatırla.

Yaptığın yanına kalmayacak, 

Acı çekmeni göremeyecek bilemeyecek kadar uzaklarda olacağım. 

O vakit arayacağın tek kişi ben olacağım. 

Sen helallik diyeceksin ben pişmanlık… 

Ama her şey için çok geç olacak…

Muhammed Balaban