Orta Asya’dan kalma
Göçebedir yalnızlığım
Gök tanrının elleri uzamaz
Gözlerim her zaman gökyüzünde
Esmer bir bulutu arar
Zincire vurulmuş duygularımdan
Ruhuma temas eden bir anı
Parçalara ayırarak yitirdim
Aksi karanlık kaldı suda nergisin
Tanrı dağlarında
Kayalardan yontulmuş gül yapraklarına
Duman bakışlı rüzgârlar ektim
Davullar çaldırdım
Ulaşmak için tanrıya
Tohumdan köprüler kurdum
Kendimi eski bir bozkırdan ayırdım
Yine de altın başlı başaklarda kaldı gölgelerim
Muhammed Korkmaz