TUHAF

Kapalı gözlü, hareketsiz
Durgun elleri, hissiz
Örtülmüş kapılar
Işıklar dinlendirilmiş

Gezintide ruhlar
Nereye gitmek istenirse
Uyanıkken, gidiyor oraya
Yaşıyor hayalini rüyada

Onlarca şehir
Uzak birbirine; ama
Gidiliyor ansızın
Hepsi bir mekân olmuş, geziliyor

Semada uçuluyor
Hayaller ülkesinde turlar atılıyor
İnsanlar arzda, minicik evler
Göze çarpıyor

Sabah saat dokuz
Hazırlıksız yürümeden durağa
Biniliyor otobüse
Öğrenci olunuyor tekrar

Sıralar dizilmiş
Onlarca öğrenci yerleşmiş
Bekliyor, başlamasını dersin
Ne zaman, ne mekân, ne insan

Tuhaf, hem bu zamandan
Hem eski zamandan
Dolu bir yığın insan
Konuşuyorlar, geçiyorlar

Sabriye Tüzüner