0

şu sahipsiz yaşamın
yenilenen şafaklarında
devşirilirken yeryüzü
ben hırçın nehirlerin akışında
yorgun bir damlayım
günbatımında yatağımı arıyorum

rüzgâra yenilmiş yakup kuşuyum
kırık kanadımın ağrısıyla
sığınıyorum gecenin duldasına
savruldu yürek yangını mavi gök aşkım
artık mutluluk mudur ölümden ötesi
oysa
ben ne ihanetlerin ne de yalanların insanıydım
gülün goncası gibi hakikatin ışığı güneşi özlüyorum

zaman her yola revan eyledi beni
vardığım her yer ölüm ve kalım sınırı
çağ yangınındayım
yağmurun sesini duysam yeter
umudum bir damla suya ayrılmış pay
sele kapılacak tufanı bekliyorum.

Heybet Akdoğan

Leave a Comment

İlgili İçerikler