KUKLA

Yüreğime düşen şarabı bastım yarama
Kokusu keskindi, gözleri kara…
Haykırdım canhıraş duyan olmadı
Yankılandı sesim kendimden bana
Kulağıma okunmuş dünyalık ismim
Vaveyla edip kaderin kalemine düşmüş resmim
Bir kibrit çakılmış kör kandilime
Uzak düşmüş ruhumdan cismim…
Uğraştım çözmeye bağladığı bağları
Biçare kalakaldım hep kilitli kapı
Kırk yardım kılı
Düşündüm durdum
Bulamadım bir çare
İçimdeki derin sızı
Mühürlenmiş defterim erimiş mumla
Kaderin elinde bedenim kukla…
Gördüğüm dünyalık yeter kendi payıma
Yatağım toprak olur
Çiçeklerim arafta
Belli etmez ki rengini
Görünmez adam feleğin çemberi
Herkes göçüp gider amma
Kalır özlerde aşkın incisi

Ahmet Tevfik Karaaslan