EYLÜL “Tamam, geliyorum.” diye kapattı telefonu. Vestiyerden mont geçirdi sırtına. Ne saçına baktı ne başına. Üstünde alelade bir kazak, altında mavi bir kot pantolon…...
“Ölümü çağırma, sus!” dedi annem. “Sakın çağırma.” Duymasın diye bunca zaman sustum zaten annem. İnan sustum. Kemiklerim çatırdadı sadece, tek tek kırılırken. Şimdi de çocuklarım duymasın diye susuyorum Azrail’im kafama sıkarken.
Elmas Tunç
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
MANASTIR Çalılıklar, fundalıklar, harap zeytinler arasından yamacı aşmalıydı. Koşmalıydı. Kaçmak değildi bu. Bu düpedüz can pazarında canını kurtarmaktı. Hissettiği en yakın duygu acı. Tabanları...
SORULAR DOĞURDU BAHAR KİRUNA’DA Gezgin, Kiruna’ya yıllar önce gelmişti. İlk başta yalnızlık arıyordu; insanlardan kaçmak için değil, kendi içindeki sessizliği ve cevapsız soruları duyabileceği...