MİNİK ŞEHİTLERE

Filistin Çocuklarına

Büyüdü aniden çocuk

Ardınca çocuklarla

Kayboldu çocukluğu –mavi umut,mavi boncuk-

Kayboldu uçurtma ve kuşlar

Ve tüm bir gökyüzü… kapkara bir sayfa gibi

Ağıdı geceden karaydı çünkü

İNSANLIK DEDİKLERİ KOPKOCA BİR YARA!

-Oyuncak nedir ?

Bomba atan uçaklarınız oldu mu hiç?

Ağladığınızı unutturacak gürültüler

çıkardı mı tanklarıınız, tüfekleriniz?

Çocuğu olmayan adamlar…

Komandoculuk oynadı mı sizinle?

Büyümek…öfkedir…bir öfke kuduruğu köpektir…

Taş kalbini mermileyen

-Çocukluk nedir ?

Ben unuttum

Gözyaşım…ya gözyaşım da kalmadı…kurudum

Büyüdü aniden bir çocuk

Ne olduğunu anlayamadan daha

Zamanın ötesine geçiverdi

Kırk imbikten süzülmüştü sanki de farkında mıydı

Zalim bir oyun değil hayat!

Hayır… hayır küçüğüm… sen onları öyle bir zindana attın ki

Kirli bir kafa, kirli bir kalp, kirli bir ruh nedir bilmiyordun daha

Ve hâlâ ve asla bilmeyeceksin…

Sen onları öyle bir zindana attın ki

Süt kokunla…Oraların reyhanıyla

Çıldırıyorlar bir bir

Her şeyleri var… hiçbir şeyleri yok

Sende arıyorlar kaybettiklerini

Sen cennettesin küçüğüm…onlar cinnette

Kalemi kırılsın biz büyüklerin

Bedenim tabuta benziyor değil mi?

Ruhumu gördünüz mü ?

Anlatamam açıklayamam bunların hiçbirini çocuklara

Neden? Yoksa kara kutuları gömdünüz mü?

Büyüdü aniden bir çocuk

Çok derin çok büyük bir acıyla karşılaşıp

Büyüdü ve öldü aniden

Yarınları çekip aldı yanına

‘İNSANLIK ÖLMÜŞTÜ’ diye…

Halis Tamkoç