HİCRAN

hicranımı gölgeleyecek gölge yok

yaşım kemale erse de gönlüm hâlâ hercai

eskilere gidiyor dönmek istemiyor

tutuyor elimden sürüklüyor peşinden

ah babamın eski ahşap sekisi

ah anamın mis kokan gül ağacı

toprağı ıpıslak sulanmış bahçe

bir de yer sofrası serdiğimiz kapı önü

mavi gömleğim tel çite takılmış

ardımda haylaz mı haylaz çocukluğum

azıcık uzansam tutacakmışım gibi

lakin yaklaştıkça kaçıyor elimden

sarı yeşil topacım dünyayı döndüren

etrafımda fırıl fırıl ufacık eller

rengarenk koca alem ipin ucunda

pervaz ediyor göğe doğru şımarık

cebim lebalep cam bilye

her oyunda yeri öpüyor neşeyle

gözü yaşlı bir velet peyda oluyor

ütülmüş ki iki gözü iki çeşme

avunan ben avutan çocukluğum

yalnız kalbimi bırakma yine gel

içim şimdi kor ateş yaklaşmayın

gölgesinde bile derin bir hüzün var

Faik Kumru