KARA VAGON İkindi güneşinin bulutların arkasına saklanıp, gökyüzünün kızıllığı solmaya yüz tuttuğu saatlerde fabrikanın düdüğü çalmaya başlardı. Kuşlar kanatlarını çırparak havalanır, fabrikadan çıkan insanlar...
“Ölümü çağırma, sus!” dedi annem. “Sakın çağırma.” Duymasın diye bunca zaman sustum zaten annem. İnan sustum. Kemiklerim çatırdadı sadece, tek tek kırılırken. Şimdi de çocuklarım duymasın diye susuyorum Azrail’im kafama sıkarken.
Elmas Tunç
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
ALACA Annenin son bebeği doğduğunda kışın en sert vaktiydi. Dışarıda kar durmadan yağıyordu. Rüzgar, bahçedeki karı savurarak evin buz tutmuş camlarına çırpıyordu. Bebeğin sesine...
JUSTİN’İN ROMANI Justin, sıradan bir günün sonunda yorgun bir şekilde eve döndü. Evinin rahat koltuğuna oturdu ve eline yeni bir roman aldı. Kitabın kapağını...