Lakin bazen umudumu yitiriyorum sevgili. Bir çocuk ağıtı duyuyorum örselenmiş tarafımda. Kırık cam parçacıklarına benzeyen hülyalarımı süpürüyorum elimin tersiyle. Soruyorum kendime “Aynı şehirde yaşarken...
Bir konuştum,
Arka bahçelerinde havalandı kuşlar,
Somali’de bir çocuğun adı açlıktan ayrı yazılıyordu,
Kaç saattir beklediğimi sorduğumda,
Yas, kağıt içinde kırklara karışıyordu…
Ben yalnızım dedim,
Zulasında pusu kurduğum ölüme
Daha unutulmak kadar uzunca bir sözcükle tanışmamıştım
Her vakit kandırdığım bir güz mevsimini
Neresinden öperek uyandırdım?
Senin eşiklerinde korku nöbet bekliyordu
Bağışla…
Köprü altlarını kesmiştik,
Anneler ağlamasın diye…
Bu çığlık,figan bir kıyamet ertesinden kaldı bana
Bildim…
Az sonra göçen tüm kelimelerim
Duyasıya unutuldular…
Bir sustum,
Arka bahçelerinde ölüverdi kuşlar…
Birsel Alver Yazıcı
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIRILDIĞIM YERDEN BÜYÜDÜM Öykü yazmak, tabii okumak da, kendine, insana yaklaşmaktır… Sayın Fatma Türkdoğan’ın zengin dili, incelikli anlatımı ile şekillenen öyküleri genel itibariyle...
