OLMAYIŞLAR Nice tebessümler erittin ateşte Teraziler tartmaz oldu yalnızlığı Çıkarcı makamlar Ve sahteliğin anaforunda Savrulup durdu zaman. Filiz filiz umutlar ektin düşüncelere Gerçekliğin...
seni topladım savrulan kokulardan
dağılmışsın yağmur kuruyor toprağında
arkeologlar geleceği arıyor belki de
durmuş toprağın içine bakarak
kimse bilmesin öteki yanımı
yüzüm arafta büyük işkence
eğer gözlerim ilaç olmazsa yüzüne
telaşa dön istersen
içinden adım çıkacak yine
kimse evinde değil
çünkü yeraltındadır, dünden kalmadır insan
kimsenin evi yok, sesimin yurdu
yorulmuş bütün sesler çıkmazda
bir çığlık asla iyileşmez yazıda
haydi dışarı çıkalım
buraya gömüldük, sonsuz öpüşelim
Rıdvan Yıldız
Author Erik Ağacı Öykü
İlgili İçerikler
KIZDIM Kendime Bir benzerime Bana doğru bakan Elindeki çaresizliği unutan Kendime kızdım (Yıldızların her gece açan benzer renkleri hariç) Kızdım işte dünyaya Ahmet Yılmaz...
